Het stuifzandgebied Loonse en Drunense duinen was in de Middeleeuwen een uitgestrekt bosgebied waar door branden, begrazing en houtkap een enorme erosie is ontstaan. In 1368 werd er voor het eerst melding van gemaakt, dat gedeelten van dorpen werden ondergestoven. Rond het gebied heeft men toen een rand van zomereiken aangelegd, zodat het stuifzand niet verder kon oprukken. Nu maakt men zich juist zorgen over het dichtgroeien van dit unieke stuifzandcomplex. In eerste instantie vormen zich allerlei korstmossen in het zand, daarna komt het buntgras en tenslotte het pijpenstrootje. In die fase spreken we niet meer van stuifzand maar van vergraste heide. De beheerder van het gebied, Natuurmonumenten, grijpt in door stukken bos te kappen, andere stukken te beplaggen of intensief te laten begrazen. In het zand leven onder andere spinnendoders, zandbijen, graafwespen, zandloopkevers en hagedissen.
Het ruim 19km lange afwateringskanaal tussen ’s-Hertogenbosch en Drongelen, in de volksmond ook wel Drongelens kanaal genoemd, is tussen 1907 en 1911 gegraven om wateroverlast te voorkomen in de lage gebieden rond ’s-Hertogenbosch. Het kanaal garandeerde de afvoer van 80 m3 water per seconde, ofwel de maximale afvoer van Aa, Dommel en Leij samen. Als gevolg van ontginningsprojecten in België en Noord-Brabant, met name in De Peel, kregen deze riviertjes in de 19e eeuw bovenstrooms te maken met extra aanbod van water. Bij Drongelen watert het kanaal via de Bovenlandse Sluis uit in de Bergsche Maas. Het verval bedraagt ruim een meter.
Ik ben om tien over half negen gestart met de wandeling en om twaalf uur was ik weer terug op de parkeerplaats. Drie uur gelopen en twintig minuten gerust of stilgestaan. Gemiddelde loopsnelheid 4,6 km/uur en totaal gemiddelde snelheid 4,3 km/uur. De temperatuur liep op van 3 graden Celsius tot 8 graden. Er was niet veel wind en wel veel zon. Een prachtige wandeling.
